Week 5 weer een week verstreken

Beste Vrienden week 5 is verstreken.

Ik wil voor een keer beginnen met een grappige anekdote. Het is zo dat ze hier een stofzuiger een rariteit vinden.  En de wegen zijn hier niet eens zoals de veldwegen in België zijn.  Dat betekent dat je hier heel veel over verhard zand aan het rijden bent.  Gevolg je auto ziet niet uit na een tijdje, zowel de buitenkant als de binnenkant zijn vreselijk stoffig.  Vraag ik op een gegeven moment aan een papa, “hoe krijg ik mijn auto schoon aan de binnenkant?”, zegt die je gaat gewoon voor een 15 a 20 euro naar de carwash.  Oké dus Irene en ik vonden het hoog tijd worden om dat eens te doen met onze auto’s.  Maar zoals hier alles gaat moet je er natuurlijk veel tijd voor uittrekken, want het werkt op mankracht.  Mijn auto in België is nog nooit zo schoon geweest zo werd hij gepoetst van binnen en vanbuiten. 

Maar de grootste verwondering hadden we beiden toen onze banden, de buitenrand, afgeveegd werd en zwart gemaakt werd.  Toen heb ik toch echt mijn verwondering niet kunnen wegsteken denk ik.  Als je de carwash buiten rijdt moet je over een onverharde zanderige parking rijden, resultaat weg effect van zwarte banden, hahahaha.

Verder hebben we deze week weer twee nieuwe intakes gedaan van kinderen die zich aangemeld hebben om hulp te krijgen van de Micky’s Foundation.  Beiden waren weer een slag van de hamer, een donderslag bij heldere hemel, een aanslag op onze emoties en gemoedstoestand.  Beide woonsituaties waren niet naar Europese normen.  Het is iedere keer weer een zoektocht naar waar we kunnen gaan zitten en vervolgens als we thuis komen meteen douchen.  Verder noemen zij het een appartement en wij zouden dit een studio noemen.  Verschil zij wonen er wel met een gezin in.

De ergste casus die mega veel indruk op ons heeft gemaakt was een jongen van 17 jaar met een quadriplegie, die we aantreffen in een koude donkere slaapkamer met een klein raam van 1 vierkant meter liggend op zijn buik op bed met rechts de televisie en voor hem de mobiele telefoon. Enkel een luier aan alsof het nog een baby is.

Benen en voeten vergroeid en contracturen.  Tot overmaat van ramp was dit een alerte jongen die het hele gesprek heeft kunnen volgen met ons en heeft kunnen aangeven wat hij belangrijk vond. 

Hij heeft nooit mogen genieten van onderwijs.  Mag drie dagen naar een opvanggelegenheid.  Heeft geen enkele mogelijkheid iets zelfstandig te doen ook niet verplaatsen omdat hij niet de hulpmiddelen heeft.  En het op bed liggen is zijn dagelijkse invulling als hij thuis is.  Dit zouden we in Nederland kindermishandeling noemen.  Hier weten mensen niet beter en zorgen ze met veel liefde vanuit hun mogelijkheden voor hun kind.  Vrouwen zijn hier ontzettend sterk! Niets is aangepast.  Alles wordt hier getild en gedragen en verzorgd op lage bedden.  Gedoucht op tuinstoelen.  Waar doen wij in godsnaam moeilijk over!!! 

Beide casussen hadden geen spalken, sta-orthese, speelgoed, aangepaste stoel, …. Enkel hadden ze beiden een rolstoel.

Vrijdagavond was de beperkte positieve energie die we weer hadden opgebouwd helemaal teniet gedaan.  Irene stelde daarom voor om bij een super gezellige strandbar/ restaurant in palm beach te gaan eten en even van de ideale kant (die toeristen zien en de wijde wereld) van Aruba te gaan genieten.

Dit helpt dan even om alles even te verdringen.

Zaterdag zijn we naar een winkel mogen gaan om een bestellijst op te stellen voor 1000 dollar wat geschonken wordt aan de micky’s foundation.  En zijn we naar een evenement gegaan met veel bekende sterren en gehandicapte kinderen die wij behandelen.  Het is een fake avond waar al die beroemdheden iets opvoeren met de kinderen.  We konden het niet aanzien en zijn daarom ook eerder weggegaan.  Sommige ouders vonden het een hele eer om deel te nemen en we hebben dus ons steentje bijgedragen in de sponsering.  Maar we moesten onszelf beschermen.  We zijn dan maar een stapje in de wereld gaan zetten in een god verlaten Oranjestad.  Zo een prachtige stad maar er was zo weinig volk en met als gevolg ook weinig sfeer.

Vandaag weer onze planning gemaakt en gecommuniceerd naar ouders. 

En vervolgens ben ik gaan paardrijden.  Dat was 28 jaar geleden maar na een uurtje voelde het weer heel vertrouwd en ontspannen om te doen.  We zijn door de weidse natuur gereden van het natuurpark Arikok  naar de Natural Pool aan de woelige kust.

Nu ga ik genieten van een glutenvrije pizza bij Amore Mio in Palm Beach met mijn maatje.

Irene ga ik deze week en volgend weekend heel hard missen, nu eigenlijk al, want ze heeft een weekje vrij samen met haar man.  En ze hebben een ander plekje op het eiland uitgekozen om het echte vakantiegevoel te krijgen.  Het is hun heel erg gegund.

Ik ga er deze week het beste van proberen te maken en genieten van een extra dagje verlof door Koningsdag J